Bebeğine Çamaşır Suyu Enjekte Eden Anne İçin 20 Yıl Hapis

İstanbul Avcılar’da acımazsız bir annenin belirli aralıklarla bebeğine çamaşır suyu enjekte ettiği, iğneler batırıp darp ettiği olayın görüldüğü davada tutuklu sanık Ezgi Karaçalı’nın davası sonlandı. Acımasız anneye indirimsiz olarak 20 yıl hapis cezası verildi.

İstanbul Avcılar’da acımazsız bir annenin belirli aralıklarla bebeğine çamaşır suyu enjekte ettiği, iğneler batırıp darp ettiği olayın görüldüğü davada “akli dengesi tam” raporu alınan anne Ezgi Karaçalı’ya indirimsiz olarak öz çocuğunu tasarlayarak ve eziyet çektirme yoluyla öldürmeye kalkışmasının sabit olduğunu ifade edilerek 20 yıl hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verildi. Ezgi Karaçalı’nın avukatı "Alınan 3 raporda da atılı suça ilişkin maddi bulgu belirtilmemiştir. Atılı suç ile illiyet bağı kurulmamıştır. Müvekkilimin beraatını ve tahliyesini talep ediyorum" savunmasında bulununca baba Eray Korucu sinir krizi geçirdi. Eski karısının avukatına doğru "Senin çocuğun var mı? Benim çocuğum paramparçaydı. Sol elini kullanamıyor" diyerek tepki gösterdi. Acımasız annede önceden yaptıklarını itiraf etmemiş gibi "İşlemediğim bir suçtan dolayı 3 yıldır tutukluyum" diyerek beraatını talep etti. Neler Olmuştu? Küçük Eylül’ün yaşadıklarını babaanne Feriha Canverdi anlattı. Banbaanne şu ifadeleri kullandı: “Eylül doğduğundan beri hastanelerle uğraştık. Önce bir solunum yolu diyerek başladı Eylül’ün hikayesi. Ondan sonra kanamalar başladı. Gözünde, göbeğinde, ağzında ve kulağında. Bunu devlet hastanesine yatırdık. Paget hastalığından şüphelendiler, ama olmadığı ortaya çıktı. Sonra Ezgi’nin demesiyle jiletle kesikler başladı. Sonradan jiletle kesildiğini öğrendik yani. Kanuni Sultan Süleyman’da yatarken de çamaşır suyu, yüzey temizleyici, sıvı el sabunu damar yolundan enjekte etmiş. Son ölüm halindeyken çocuk nefessiz ve solunumsuz kaldığında çocuk mosmor kesiliyor, Hasan Önal doktor farkına varıyor. O ara oğlumu çağırdı, dedi ki, ‘Bunu alın biz anneden şüpheleniyoruz. Başka birisi gelsin’ dedi. Bende kızımı oraya gönderdim, kızım gittikten 2 gün sonra Eylül’de değişmeler başladı. Eylül’ün daha öncesinde yani iğneyi vurduğu her yerde yaralar çıkmaya başlamıştı. Yaralar açılıyordu. Yani torunumun çektiği acılar hiçbir büyük insanın çekmeyeceği, dayanamayacağı acılardı. İnsanın gözlerinin içine yalvararak bakışları, ağlaması, inlemeleri, anlatamam. Öyle bir kansız ki, bunu inkar etmesini kaldıramıyorum açıkçası. Ben şöyle bir şey istiyorum. Öyle bir ceza verilsin ki örnek olsun. Eylül ve Eylül gibi nice bebeklere kalkan eller havada kalsın, kanuni yolla kırılsın. Bir daha korkularından hiçbir bebeğe dokunmasınlar, ellerini süremesinler. 1,5 sene sürdü. Bir sene dolu dolu, son zamanlarda da yakalandı. Aşırı bir kilo kaybı başlamıştı zaten. Düşünceli halleri vardı, ben ona üzülüyordum. ‘Kızım çok zayıfladın, seni bir doktora götürelim’ diyordum. Ben onu kız evlat gibi seviyordum. Hani diyormuş ya, ‘Ben evde bunalıyordum’, asla kabul etmiyorum. Benim gelinim değil, kız evladım gibiydi. En son ‘Kocamla geçimsizlikten dolayı kurtulmak için bu yolu seçtim’ demiş. Kurtulmak için bir anne çocuğuna eziyet edemez, ben bunu kabul etmiyorum. Madem sen bu kocadan şikayetçiydin, üç tane çocuk doğurmayacaktın. Hadi üç taneyi doğurdun, 4’üncüyü niye doğurdun. Yakalanmadan önce de çocuk aldırdı. Diyelim ki benim oğlumdan çok şikayetçiydin, devletin yerleri var, boşansaydın, çekip gitseydin. Torunuma, bir çocuğa işkence etmek ne demek. Sen kimsin ki o kadarcık bebekten öç alır gibi işkence ediyorsun. Ben bunu kaldıramıyorum, kabul de etmiyorum.’’